پیشگیری از سیل چگونه ممکن است؟
آیا پیشگیری از سیل بهتر از درمان پرهزینه و دردناک نیست؟
چرا با این که راه های پیشگیری از سیل و عوارض آن کاملا شناخته شده است به آن عمل نمی‌شود؟!!
راه های پیشگیری از سیل:
1- تراس بندی زمین های شیبدار: کشت در زمینهای شیبدار باید به صورت تراس بندی انجام شود همان گونه که در ایران سابقه انجام می‌شد و اکنون هم در بسیاری از نقاط جهان انجام می شود در این صورت باران به جای شستن خاک و سیلابی شدن، در زمین جذب و مخازن زیرزمینی آب هم، سرشار خواهندشد. این کار به نوعی آبخیزداری به شمار می رود.
2- جلوگیری از چرای بز در مراتع: با توجه به فقر اغلب مراتع ایران، در حدی که با کاشت دستی گیاهان در مراتع، سعی در احیای آنها داریم؛ و خوش خوراک بودن بز که امکان تغذیه آنها را در حصار فراهم می کند، نباید بزها به چرا برده شوند؛ در غیر این صورت میزان تخریب مراتع از میزان احیا پیشی می گیرد.
3- انجام آبخوانداری و آبخیزداری به جای سد سازی: به دلایل ذیل:
- تبخیر بالای 7۰ درصدی آب در مخازن سدها
- انباشته شدن رسوب و لجنی و غیرقابل استفاده شدن حدود ۳۰ درصدی آب در مخازن سدها به دلیل عدم انجام آبخیزداری!!
- نابودی زمین های کشاورزی در بالادست سد با غرقآب شدن زمین!!
- خشک شدن زمینهای پایین سدها به دلیل عدم ایجاد شبکه آبرسانی به دشتها و مناطق پایین دست سدها!!
- عدم تجدید آب زیرزمینی ناشی از ساخت سدهای متعدد و حجیم
- وقوع فرونشست در پایین دست سدها به دلیل خشک شدن و فروریختن مخازن زیرزمینی آب
- از دست رفتن قدرت جذب آب با خشکی و فرونشست زمین
- وقوع سیلاب مخرب با هر بارش باران
- انتقال آب سد به شهرهایی که ۳ برابر استاندارد جهانی آب مصرف می‌کنند، به جای استفاده از آب زیرزمینی حاصل از بازیافت پساب پس از تصفیه در لایه های زمین
- نابودی اکولوژی و حیات وابسته به جریان طبیعی رود که در مسیر خود طی هزاران سال ایجاد شده و اقتصاد بسیاری از انسان ها و همچنین حیات جانوران و گیاهان زیادی به آن وابسته است
- گسترش مهاجرت روستاییان زمین از دست داده یا بی آب مانده
این موارد و بیش از آن، نشان میدهند که ساخت سد، نه تنها کمکی به حفظ آب نمی کند بلکه، به جای حفظ آب و یا جلوگیری از سیلاب، با هدردادن بیش از 70 درصد منابع آبی با تبخیر، و... زمینه نابودی آب و خاک و خشکی پیاپی زمین همراه با سیلاب و خروج آب را در کشور گرم و خشک ایران، فراهم می کند.
بی دلیل نبود که آمریکا زمانی که شروع به جمع‌آوری سدهای خود کرد، برای ایران و افغانستان و سایر کشورهای وابسته به خود، به نام ضرورت توسعه، هزاران سد را طراحی کرد. چه کاری بهتر از این می‌توانست هم مافیای سدسازیش را به چپاول سرمایه کشورهای دیگر مشغول کند؛ هم با ایجاد خشکسالی مصنوعی، بازار بزرگی برای محصولات کشاورزی اساسی خود که بی مشتری مانده بود، فراهم کند؛ و هم وابستگی را به کشورهای مستقل تحمیل کند؟!!!
این در حالی است که با روشهای متنوع آبخوانداری و آبخیزداری، می توان با هزینه کم و بدون هدر دادن آب، به جذب و حفظ آب در زمین، بدون تبخیر، به غنای منابع زیر زمین آب و سرسبزی منطقه بدون هیچ عارضه ای دست یافت.
منابع آب زیر زمینی علاوه بر جلوگیری از فرونشست، بدون تبخیر، بدون گل و لای و با تصفیه طبیعی قابل استفاده هستند. روشی که ایرانیان قبل از شروع توسعه!! به سبک سفارشی آمریکا!!! توانسته بودند در همین سرزمین کم باران، نه تنها بی نیاز از واردات، که صادر کننده مواد غذایی باشند.
متاسفانه وابستگی فکری و فرهنگی امثال تقی زاده ها که در بسیاری از پست های تصمیم گیری نفوذ کرده‌اند این راه را بر نمی تابند.
برای بسیاری از آنها ایران، نه وطنی که باید با حفظ استقلال خود، به رشد و توسعه واقعی برسد، بلکه فقط جایی برای سرمایه اندوزی و فراهم کردن امکان مهاجرت به هر قیمت است.
لازمه اصلاح همه این موارد، اصلاح گسستگی فرهنگی و آموزشی موجود در جامعه است؛ که ابزار تسلط بیگانگان و دشمنان بر کشور را فراهم نموده است.
با وارد کردن اطلاعات مورد نیاز برای شناخت خصوصیات و استعدادهای انسانی و محیطی و فرهنگی کشور، روشهای حفظ آب و خاک، توسعه پایدار، استفاده درست از محیط زیست و اشتغالهای سالم و مولد در کتابهای آموزشی، در سطوح مختلف، و در رسانه های جمعی، به جای آموزشهای وابستگی آفرین، می‌توان بر گسستگی فرهنگی موجود در جامعه فائق آمد؛ و زمینه رشد و توسعه واقعی را برای کشور ایران فراهم نمود.
