پس از سد گتوند و شوری آب و خاک، با شناخت مردم از تخریب محیط زیست و فاجعه هایی که توسط سدها ایجاد شده بود؛ گرایش به سدسازی را که نان سدسازان در آن است، مختل شد. اما سیلاب هایی که همراه با گل و لای سبب نابودی سرمایه اندک و حتی جان بسیاری از مردم شد ، زمینه را برای فریب و وارونه نمایی و فرار به جلو سدسازان، با تبلیغ دروغین جلوگیری سدها از وقوع شرایط بدتر!!! آماده کرد.
آیا پیشگیری از سیل بهتر از درمان پرهزینه و دردناک نیست؟
چرا با این که راه های پیشگیری از سیل و عوارض آن کاملا شناخته شده است به آن عمل نمی‌شود؟!!
راه های پیشگیری از سیل:
کمیسیون جهانی سد (WCD) مجموعه‌ای از اشتباه‌های بحران‌آفرین در زمینه سدسازی را مشخص کرده است که با مرور آنها می‌توان دید تمام این هفت اشتباه در مورد اغلب سدهای ایران تکرار شده است.
1- انتخاب رودخانه اشتباه برای ساخت سد،
راز جریان آب روستاهایی که در مسیر دامنه کوه ها به سمت پایین یکی پس از دیگری قرار گرفته‌اند در حالی که هر یک از روستاها تمامی آب در دسترسشان را جز در زمستان استفاده می‌کنند چیست؟
آیا واقعاً راندمان آبیاری غرقابی 25 درصد است؟!
بر اساس گفته محققان، بسیاری از نقاط ایران در گذشته در کف اقیانوس بوده که به مرور بالا آمده است.
زمانی آمریکا ناچار بود برای حفظ قیمت گندم و برنج خود، تولیدات اضافه و بدون مشتری را به دریا بریزد و یا آتش بزند.
در همان زمان محققین دریافتند اگر بیش از 20 درصد حجم جریان رودها در سدها ذخیره شود، محیط زیست، مراتع ، جنگلها، کشتزارها و خلاصه آنچه حیاتش به آب رود وابسته است، آسیب میبیند و با ذخیره بیش از 40 درصد، محیط زیست رو به نابودی میرود. بنابراین سد سازی را در کشور خود متوقف و حتی بیش از نیمی از سدها راجمع آوری کردند.
