راز یا مدل واقعی توسعه کشور چین
زمانی که حزب کمونیست چین در سال ۱۹۴۹ قدرت را به دست گرفت، تلاش مائو برای آن که چین را طی هفت سال به سطح صنعتی بریتانیا برساند به بزرگترین قحطی دست‌ساز بشر منجر شد؛ و ۳۰ میلیون دهقان در عرض سه سال از گرسنگی مردند.
از ۱۹۷۸، دنگ به جای دموکراسی غربی، با درک خطرات کنترل بالا به پایین، ابتکار پایین به بالا را در بوروکراسی عریض و طویل چین بنا نهاد. ویژگی‌های پاسخگویی، رقابت، و محدودیت دوره‌ای بر قدرت را وارد نظام تک‌حزبی کشور کرد. با این تغییر، حکومتی شایسته‌سالار که در آن مقامات به جای انتخابات چندحزبی به خاطر قابلیت‌شان برگزیده می‌شوند تبدیل شد.
به جای تلاش برای تحمیل راه رشد و صنعتی‌شدنِ سریع مورد نظر خود، بر ایجاد شرایط مقتضی برای مقامات سطوح پایین هر منطقه جهت برانگیختن توسعه با استفاده از منابع محلی تکیه شد. اما از آنجا که صرف اجازه دادن به مقامات محلی برای انجام هر آن چه که دلشان می‌خواهد آشفتگی به بار آورد؛ در تعیین محدودیت‌ها درحوزه‌های سیاست گذاری و تعریف معیارها و تشویق انتقال صنعت و سرمایه در داخل کشور برای ایجاد توازن بین مناطق غنی و فقیر مداخله کرد. این تغییرات نوآوری و انطباق‌پذیری عظیمی را برای چین به ارمغان آورد.
این نظام انطباق‌پذیرِ و هماهنگ، راه را برای ابتکار و نوآوری باز کرد. در این فضا مناطق سراسر کشور، متناسب با شرایط و نیازهای محلی‌شان، انواع بسیار متنوعی از مدل‌های اقتصادی را پدید آوردند.
پکن طی چند دهه گذشته میان بیشتر یا کمتر کردن کنترل در آمدوشد بوده؛ اما تجربه به آنها نشان داده که بازارها را می‌توان هدایت کرد اما نمی‌توان آنها را دقیق و به شدت کنترل کرد. به جای اتکا به دستورات بالا به پایین، چین از دانش و منابع محلی بهره گرفت و با مجال دادن به بدعت‌ها و هدایت ابتکارات محلی، به پویایی اقتصادی کشور؛ و انواع گوناگونی از مدل‌های اقتصادی اجازه ظهور داد.
برای مثال، در یکی از توسعه‌یافته‌ترین مناطق استان ژجیانگ بین سال‌های ۱۹۷۸ و ۱۹۹۳ که سرمایه‌داری خصوصی ممنوع، اما سوداندوزی واحدهای اقتصادی اشتراکی آزاد بود؛ اقتصاد بر بنگاه‌های اشتراکی متکی و در طول این دوره، تولید محصولات صنعتی ۳۳ برابر شد. بین سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۵، زمانی که پکن بازارها را بیشتر آزاد کرد، مقامات محلی با تسهیل خصوصی‌سازی سبب شکوفایی صنایع محلی شدند؛ اما منطقه آشفته و پر از عارضه شد. این قضیه کسبه خصوصی را واداشت که از حکومت بخواهند برای منطقه‌بندی صنایع مختلف و تهیه برنامه‌های شهری مداخله کند. برای برآوردن این مطالبات، رهبران محلی چاره‌ای جز کوچاندن صنایع و ساکنین ندیدند حتی در این راه گاه به اجبار متوسل شدند. اما این اقدام یک ناحیه تجاری جدید در قلب منطقه ایجاد کرد که در آن شرکت‌ها گرد هم آمدند.
گردهم آمدن شرکت‌ها موجب گسترش خدماتی مثل مدیریت مالی و بازاریابی شد که به نوبه خود به روزآمد شدن صنایع و ظهور نسل نخست کارآفرینان خصوصی کمک کرد، کارآفرینانی که چند نفر از آنها غول‌های تجاریِ دارای توان رقابت در سطح جهانی شدند.
اقدام دولت در جابجاساختن صنایع، علاوه بر اصلاح ساختار ورشد اقتصاد منطقه، با اصلاح ضوابط برنامه ریزی شهری و روستایی، سطح جدیدی از رونق و رفاه و بهبود کیفیت زندگی ساکنین را نیز فراهم آورد.
