همیشه، پس از صرف هزینه های گزاف در طی چندین سال، برای ساخت هریک از سدهای ایران، قبل یا پس از افتتاح، خبرهایی از آثار و عواقب ناخوشایند آن شنیده می شود. آنهم به دلایلی که قابل پیش بینی بوده، از قبیل:
- عدم مطالعه محیط و اکولوژی اطراف محل انتخاب شده،
50 برابر گذشته سد= 2/6 برابر ذخیره آب
در پشت ١٣ سد، ١٣ تا ١٥ میلیارد مترمکعب آب ذخیره می‌کردیم و پشت ٦٥٣ سد، ٣٧ تا ٣٨میلیارد مترمکعب آب ذخیره می‌کنیم. در حالی که ٥٠ برابر گذشته سد داریم، تنها 2/6 برابر آب بیشتر ذخیره می‌کنیم.
وبلاگ فاضلی، محمد
من الماء کل شیئِ حیّ
روستای ابیانه از معروفترین روستاهای گردشگری ایران در دنیا است
با تحقیق گروهی از سازمان محیط زیست و سایر نهادهای مرتبط در منابع آب ابیانه مشخص شده که جریان دائم آب ابیانه مربوط به وجود سنگ تراورتن در کوههای اطراف آن است.
وزارت نیرو مدعی است که بیش از 90 درصد آب در کشاورزی مصرف شده و به هدر میرود. درحالی که زمینهای کشاورزی خاک قدرت جذب آب را دارند. و به دلیل پوشش خاک از گیاهان حتی با آبیاری سنتی، آب اضافه تبخیر نشده و در زمین جذب، پس از تصفیه در زمین، در سطح پایینتر، به صورت چشمه و قنات خارج شده و مجدداً قابل بهره برداری میشود.
اثرات منفی سدسازی در برخی کشورهای جهان مانند آمریکا موجب توقف ساخت سدهای بزرگ و تخریب سدهای موجود شده است.
از جمله همه سدهای روی رودخانهElwha در واشنگتن نمونه‌ای از این تخریب است.
چین نیز پروژه‌های بزرگ سدسازی خود را تعطیل کرده است.
اگر زمانی در دهه 40 و 50 شمسی سدسازی، برج‌سازی و خودرو 12 سیلندر نماد پیشرفت، قدرت و سرعت بود، از دهه 70 میلادی، این روند تغییر یافت و تبدیل به کاهش مصرف، بازیافت و مدیریت اندوخته‌های معنوی و مادی شد.
پس از جنگ و در دهه 70 شمسی، در کشور ما فرصت ایده‌آلی وجود داشت تا روند توسعه آغاز و با گرفتن درس از کشورهای دیگر اشتباهات آنها تکرار نشود.
متأسفانه آمریکا در ایران و سایر کشورهای جهان استعمار جدیدی را برای نابودی اقتصاد کشورهای جهان سوم از زمان شاه شروع کرد که نتیجه اش مدتی است مشخص شده اما هنوز بسیاری از مردم و مسؤلین به عمق فاجعه پی نبرده اند.
این استعمار جدید، سدسازی به اسم توسعه است
