همیشه، پس از صرف هزینه های گزاف در طی چندین سال، برای ساخت هریک از سدهای ایران، قبل یا پس از افتتاح، خبرهایی از آثار و عواقب ناخوشایند آن شنیده می شود. آنهم به دلایلی که قابل پیش بینی بوده، از قبیل:
- عدم مطالعه محیط و اکولوژی اطراف محل انتخاب شده،
50 برابر گذشته سد= 2/6 برابر ذخیره آب
در پشت ١٣ سد، ١٣ تا ١٥ میلیارد مترمکعب آب ذخیره می‌کردیم و پشت ٦٥٣ سد، ٣٧ تا ٣٨میلیارد مترمکعب آب ذخیره می‌کنیم. در حالی که ٥٠ برابر گذشته سد داریم، تنها 2/6 برابر آب بیشتر ذخیره می‌کنیم.
وبلاگ فاضلی، محمد
من الماء کل شیئِ حیّ
روستای ابیانه از معروفترین روستاهای گردشگری ایران در دنیا است
با تحقیق گروهی از سازمان محیط زیست و سایر نهادهای مرتبط در منابع آب ابیانه مشخص شده که جریان دائم آب ابیانه مربوط به وجود سنگ تراورتن در کوههای اطراف آن است.
وزارت نیرو مدعی است که بیش از 90 درصد آب در کشاورزی مصرف شده و به هدر میرود. درحالی که زمینهای کشاورزی خاک قدرت جذب آب را دارند. و به دلیل پوشش خاک از گیاهان حتی با آبیاری سنتی، آب اضافه تبخیر نشده و در زمین جذب، پس از تصفیه در زمین، در سطح پایینتر، به صورت چشمه و قنات خارج شده و مجدداً قابل بهره برداری میشود.
اثرات منفی سدسازی در برخی کشورهای جهان مانند آمریکا موجب توقف ساخت سدهای بزرگ و تخریب سدهای موجود شده است.
از جمله همه سدهای روی رودخانهElwha در واشنگتن نمونه‌ای از این تخریب است.
چین نیز پروژه‌های بزرگ سدسازی خود را تعطیل کرده است.
اگر زمانی در دهه 40 و 50 شمسی سدسازی، برج‌سازی و خودرو 12 سیلندر نماد پیشرفت، قدرت و سرعت بود، از دهه 70 میلادی، این روند تغییر یافت و تبدیل به کاهش مصرف، بازیافت و مدیریت اندوخته‌های معنوی و مادی شد.
پس از جنگ و در دهه 70 شمسی، در کشور ما فرصت ایده‌آلی وجود داشت تا روند توسعه آغاز و با گرفتن درس از کشورهای دیگر اشتباهات آنها تکرار نشود.
انگاره هایی را از کودکی، یا به زور رسانه ها و با تکرار پیوسته، چنان در ذهن ما جای می دهند که درستی یا نادرستی آنها را نه برپایه اندیشه ورزی و محاسبه یا حتی حسابگری سود و زیان روزمره، بلکه به شکلی ناخودآگاه و با سنجه های «اصولی» که همچون اعتقاد و ایمان در بخش های عمقی مغز جای گرفته اند، می‌سنجیم.
از این دست انگاره ها، یکی این است که سد یعنی آب و آبادانی، هر رئیس دولت و وزیر و شرکت پیمانکاری که بخواهد شرحی از خدمات بزرگ خود بدهد،
در میانه دهه 90 قرن گذشته، جنبش مردم آسیب دیده از سدهای بزرگ در برزیل پا گرفت. این مردم بیشتر کسانی بودند که دهکده ها، زمین های کشاورزی یا مراتع خود را به علت غرق شدن در دریاچه سدهای بزرگ از دست داده بودند.
با احداث سد، معمولاً زمینهای مناسب کشاورزی زیادی در بالای سد به زیر آب میرود که سابقاً در کنار رودخانه از بهترین زمینهای کشاورزی بودند
زمینهای زیر سد هم که معمولاً شبکه آبیاری آنها اجرا نشده، سهمی از آب ندارند، و کشاورزی در آنها که قبلاً به دلیل رطوبت خاک، اغلب دیم بودند؛ از این پس نیازمند آبیاری خواهند بود.
