اثرات منفی سدسازی در برخی کشورهای جهان مانند آمریکا موجب توقف ساخت سدهای بزرگ و تخریب سدهای موجود شده است.
از جمله همه سدهای روی رودخانهElwha در واشنگتن نمونه‌ای از این تخریب است.
چین نیز پروژه‌های بزرگ سدسازی خود را تعطیل کرده است.
اگر زمانی در دهه 40 و 50 شمسی سدسازی، برج‌سازی و خودرو 12 سیلندر نماد پیشرفت، قدرت و سرعت بود، از دهه 70 میلادی، این روند تغییر یافت و تبدیل به کاهش مصرف، بازیافت و مدیریت اندوخته‌های معنوی و مادی شد.
پس از جنگ و در دهه 70 شمسی، در کشور ما فرصت ایده‌آلی وجود داشت تا روند توسعه آغاز و با گرفتن درس از کشورهای دیگر اشتباهات آنها تکرار نشود.
متأسفانه آمریکا در ایران و سایر کشورهای جهان استعمار جدیدی را برای نابودی اقتصاد کشورهای جهان سوم از زمان شاه شروع کرد که نتیجه اش مدتی است مشخص شده اما هنوز بسیاری از مردم و مسؤلین به عمق فاجعه پی نبرده اند.
این استعمار جدید، سدسازی به اسم توسعه است
در میانه دهه 90 قرن گذشته، جنبش مردم آسیب دیده از سدهای بزرگ در برزیل پا گرفت. این مردم بیشتر کسانی بودند که دهکده ها، زمین های کشاورزی یا مراتع خود را به علت غرق شدن در دریاچه سدهای بزرگ از دست داده بودند.
با احداث سد، معمولاً زمینهای مناسب کشاورزی زیادی در بالای سد به زیر آب میرود که سابقاً در کنار رودخانه از بهترین زمینهای کشاورزی بودند
زمینهای زیر سد هم که معمولاً شبکه آبیاری آنها اجرا نشده، سهمی از آب ندارند، و کشاورزی در آنها که قبلاً به دلیل رطوبت خاک، اغلب دیم بودند؛ از این پس نیازمند آبیاری خواهند بود.
