علت واقعی مخالفت با باران سازی در ایران

بحران آب در بیشترکشورهای جهان وجود دارد و پیوسته سلسله چالشها و مشکلات ناشی از کمبود آب در مجامع علمی مطرح میشود.

در ایران نیز با وجود کمبود منابع آبی گسترده، عدم انجام آبخیزداری و آبخوانداری و سدسازی افراطی با تبخیر 75 درصدی، یعنی 300 میلیارد مترمکعب از 400 میلیارد مترمکعب بارش آب در سدها، عدم تجدید آب زیرزمینی، با انتقال فاضلاب به تصفیه خانه های منسوخ هوازی و تبخیر آن درتالابهای فاضلاب که سبب تغییرات آب وهوایی و خشکسالی شده؛ علاوه بر فرونشست مهلک دشتها و شهرها، تأمین منابع آب کشاورزی و آب شیرین پایدار را به یک معضل ملی تبدیل نموده است. تا جایی که صحبت نابودی شهرها و مهاجرت اکثریت مردم به سواحل جنوبی با از دست دادن کل سرمایه های دولت و مردم مورد تایید وزارت نیرو است! در حالی که، کشورهای مختلف به فراخور شرایط زیستی علاوه بر استفاده از روشهای سنتی کارآمد، اقدامات کاربردی بسیاری در رفع بحران کرده و روشهای ترکیبی یا چندگانه را برای افزایش بارش و کاهش بحران کمبود آب انتخاب کرده اند!

از جمله در12 سال اخیر چین، امارات عربی، عمان و هند که از پیشتازان باروری ابرها هستند، پیوسته از فناوریهای ترکیبی و تداخلی بارانزایی- باروری خصوصا ژنراتورهای یونی استفاده میکنند که نتایج قابل توجهی را در افزایش بارش داشته است.

اما عملیات بارورسازی ابرها در ایران که برای مقابله با خشکسالی آغاز شده بود، اکنون با هشدارهایی از سوی کارشناسان مبنی بر اثربخشی کم یا احتمال نتایج معکوس روبرو شده است!!

یعنی درحالی که سالهاست این روشها در کشورهای دیگر سبب بارش باران و حل مشکل بی آبی آنها شده،

مدعی هستند که باروری ابرها، فقط 10 درصد در تامین آب کشور موثر است که همین مقدار یعنی40 میلیارد بارش!! حتی ادعای عقیم‌ شدن ابرها و سمی و آلود‌گی خاک با یدور نقره در حالی است که در حال حاضر استفاده ازروشهای موثرتری مانند ژنراتورهای یونی، بدون هیچ عوارض احتمالی رایج شده است!

در واقع مخالفت کارشناسان آب ایران، با روشهای موثرو کم هزینه در تامین پایدار آب، به امری رایح تبدیل شده که واکاوی علت واقعی آن، ضروریست!

تا کنون ادعاهای کاذب بسیاری توسط بهره برداران از بی آبی کشور ساخته شده و اقدامات تهاجمی زیادی با هزینه های سنگین انجام شده، که شرایط بحرانی کنونی آب ایران نتیجه همین ادعاها واقدامات بی ثمر و حتی آسیب زا است! از جمله :

در زمان آقای هاشمی، ادعای ممنوع شدن سدسازی، پس از 5 سال توسط سازمانهای بین المللی ، که سبب ساخت فله‌ای و ادعای کنترل سیلاب، تولید وحفظ آب در سدها که با جلوگیری از حفظ آب با آبخیزداری و آبخوانداری سبب عدم تجدید آب زیرزمینی، و خشک شدن زمین و بروز خشکسالی و تبخیر ٧۵ درصدی آب کشور در سدها شد.  همچنین ادعای لزوم جلوگیری از هدر رفت آب در تالابها و دریاچه ها که سبب بیابانزایی و بروز ریزگردهای خاکی و نمکی گردید! 

ادعای آشامیدنی نامیدن کل آب مصرفی در حالی که ٩٩ درصد آب مصرفی خانگی، بهداشتی است نه آشامیدنی! ادعای آلودگی آب زیرزمینی و ادعای مدرن بودن تصفیه هوازی منسوخ فاضلاب، ادعای لزوم جلوگیری از تصفیه بیهوازی فاضلاب در چاههای جذبی و تجدید آب زیرزمینی و لزوم انتقال پساب مصرفی شهرها برای بازیافت آب مصرفی کاملا پاک و زلال، در تصفیه خانه های مدرن هوازی! در حالی که پساب حاصل این تصفیه منسوخ، به دلیل آلودگی شدید، نه تنها امکان بازگشت برای مصارف خانگی را ندارد بلکه حتی برای آبیاری در کشاورزی هم خطرناک است و جز تبخیر در صنایع آب بر، به درد دیگری نمیخورد! البته با سدسازی و انتقال فاضلاب، توانستند تبخیر آب شیرین کشور در سدها و تالابهای بیرون شهر و صنایع آب بر را، به 5/83 درصد برسانند!علاوه بر آن، جلوگیری از عملکرد چاه جذبی نیز، سبب بحران بی آبی و فرونشست و آغاز تخریب زیربناها، خانه ها و بخصوص بناهای تاریخی، در هر شهری شد که انتقال فاضلاب در آنها اجرا گردید! همچنین با انتقال آب بیشتر به شهرها، بحران بی آبی جنگلها، مراتع و دشتها و نابودی کشاورزی و دامداری و نیاز به واردات مواد اساسی کشاورزی و مواد غذایی تشدید شد!  در حالی که علیرغم تبخیر 5/83 در صدی آب کشور، ادعا میشود  کم بارشی کشور به دلیل مصرف 80 درصدی کشاورزانِ بی آب مانده حتی برای مصارف خانگی است! 

ادعای دیگر وقوع فرونشست و آسیب به محیط زیست، در صورت برداشت از آب ژرف بود! در حالی که مدعیان کارشناسی، وقتی استفاده از آب ژرف را بدون زیان به محیط زیست دانستند که با ساخت پر هزینه و بیهوده بزرگترین کارخانه شیرین سازی روی خشکی با اتلاف 50 درصدی آب، به اسم قابل آشامیدن شدن کل آب مصرفی موافقت شد! در حالی که فقط یک درصد مصارف خانگی آشامیدنی است و در دنیا فقط همین یک درصد در دستگاههای محله ای با انرژی خورشیدی شیرین سازی میشود!!

البته همه این ادعاهای دلسوزی برای نابود کردن آب کشور است؛ تا بتوانند دولت را مجبور به پذیرش گرانترین روش تامین آب، یعنی شیرین سازی آب دریا و انتقال آن به شهرها برای تامین سود نجومی برای شرکتهای خصولتی خود، حتی به قیمت نابودی مردم و کشورکنند!!

علت واقعی مخالفت این مدعیان تخصص و هشداردهندگان برای باران سازی، هم جزاین نیست که سود نجومی این گروهها در شرکتهای خصولتی و واردکنندگان مواد اساسی کشاورزی و... در صورتی که باران سازی انجام شود، به خطر خواهدافتاد!!