آیا واقعا آب آشامیدنی هر نفر در تهران روزی 250 لیتر است

ادعا شده که آب مصرفی آشامیدنی هر نفر در تهران، ۲۵۰ لیتر در روز است؟!! آیا این ادعای درستی است؟در حالی که آب آشامیدنی یک انسان حتی 2 لیتر در روز هم نیست!!

 248 لیتر دیگر چه مصارفی دارد؟ جز شستشو، آبیاری و حتی سیفون توالت‌ها!!

 آیا برای این مصارف هم باید آبِ شیرینِ آشامیدنیِ بدون نیترات، برای شهرها تامین گردد؟!

 حتی به قیمت غصب آب آشامیدنی مناطق دیگر کشور و بی آب گذاشتن نقاط دیگر ایران؟!!

در این صورت آیا چاره‌ای جز مهاجرت برای مردم بی آب مانده باقی خواهد ماند؟!!

  چرا به جای استفاده از آب زیرزمینی، که با بهره گیری از سیستم تصفیه فوق پیشرفته فاضلاب در چاههای جذبی، که به سادگی تصفیه کامل بیولوژیکی و فیزیکی فاضلاب را با کمترین هزینه، انجام داده و سبب تجدید آب زیرزمینی و بازیافت آب می شود؛ به بهانه آلودگی آب زیرزمینی به نیترات، با هزینه بسیار سنگین، این فاضلاب؛ با تقلید از کشورهای اروپایی که دارای بارش فراوان و سطح آب زیرزمینی بالا هستند؛ با هزینه سنگین، به خارج از شهر منتقل شده و به دلیل عدم امکان تصفیه، سبب ایجاد رودها و دریاچه بسیار آلوده در جنوب این شهر، با جلوگیری از تجدید آب زیرزمینی، سبب بی آبی و رکورد داری این شهر در فرونشست و عواقب مخرب آن میشود؛ که تخریب زیرساختها و ساختمان‌ها در آینده، از جمله این پیامدهاست!!

این امر علیرغم غصب حقابه مناطق دیگر اطراف این شهر، با احداث سدهای بیشتر از جمله شاهرود طالقان و نمرود و انتقال آن با هزینه سنگین به تهران است!! که با این غصب، سبب بی آبی، آسیب دیدنِ سلامت، اقتصاد و عامل فقر و مهاجرت صاحبان این حقابه ها نیز شده است!!

از آنجا که همه آبهای منتقل شده به این شهر نیز با شبکه فاضلاب، از آن خارج میگردد؛ فقط حجم رودهای جاری و دریاچه آب آلوده شده و سبب آسیب بیشتر به سلامت مردم در جنوب تهران، همراه با بوی آلوده بسیار ناخوشایند شده؛ و زندگی را بر ساکنان این مناطق، غیر قابل تحمل تر نموده است.

ضمن این که انتقال آب، حتی اگر جوابگوی نیاز آبی باشد؛ نمیتواند مانع فرونشست مهلک این شهر گردد!!!

این آب ظاهراً صاف ولی بسیار آلوده که به نام آب خاکستری نامیده می شود، حتی در صورت انتقال به مناطق شمالی شهر، که جزو اهداف شهرداری برای آبیاری فضاهای سبز است! علاوه بر هزینه سنگین، سبب آلودگی زمین و هوای بوستان ها و فضاهای سبز شهری و اطراف آنها و افزودن دردهای بیشتری به درد بی آبی و فرونشست این شهر، از جمله گسترش بیماریها نیز خواهد شد!!

 

 در حالی که در صورت استفاده مجدد از چاههای جذبی، علاوه بر تامین کامل آب مورد نیاز شهر اعم از بهداشتی و حتی آبیاری، بدون نیاز به هزینه سنگین برای تصفیه و انتقال، نه از بی آبی و آلودگی خبری خواهد بود و نه شاهد فرونشست بیشتر در این شهر خواهیم بود.  فضای سبز شهری هم در معرض خشکی قرار نخواهد گرفت

 تامین آب آشامیدنی بدون نیترات، هم با استفاده از دستگاه های تصفیه آب خانگی، امکان پذیر و بسیار اقتصادی تراست!!

ضمن این که بسیاری از آبهای غصب شده، نیز به صاحبان حقابه باز گشته و سبب رونق زندگی و اقتصاد در مناطق اطراف این شهر شده و شاهد بازگشت مهاجرین نیز خواهیم بود.

 

جالب این  که رسانه هایی که قبل از انتقال فاضلاب شهر به طور مداوم از آلودگی آب زیرزمینی وسطحی شهر و محصولات کشاورزی انجام شده با آن، با دلسوزی عجیبی، گزارش تهیه میکردند؛ پس از انتقال فاضلاب؛ باوجود گسترده تر شدن وخطرناکتر شدن رودهای غیرقابل تصفیه و فاضلاب خطرناکی که قطعا کنترل عدم مصرف درکشاورزی آن هم غیر ممکن است؛ ناگهان موضوع را رها کردند!!! به نحوی که میتوان ادعا کرد طرح آلودگی آب، امری سفارشی بوده نه دغدغه واقعی!!

 

کلاً در مورد انتقال آب به شهرها برای بالا بردن کیفیت آب آشامیدنی؛ با توجه به مصرف حداکثر 2 درصد آب برای آشامیدن، و مصرف 98 درصد دیگر برای موارد دیگر که نیازی به شیرین بودن و کیفیت زیاد نیست؛ جز اسراف خطرناک منابع آب و خاک و هزینه های مالی نبوده و قطعاً غصب و انتقال آب شیرین کشاورزی سایر مناطقی که تولید مواد غذایی کشاورزی حیاتی را به عهده دارند، سبب توقف تولید و آسیب به اقتصاد این مناطق که اتفاقاً در ازدیاد جمعیت بیشترین نقش را با کمترین توقع دارند، شده؛ و علاوه بر آوارگی، مهاجرت و آسیب به زندگی و تولید موادغذایی کشاورزی، که سبب توقف رشد جمعیت آنها و نیاز بیشتر به واردات مواد اساسی کشاورزی هم هست؛ که با ایجاد بحرانهای اجتماعی، میتواند به استقلال سیاسی کشور نیز آسیب برساند.

غصبی که گرچه ظاهراً آب با کیفیتی را بدون نیاز واقعی برای شهرها تامین میکند؛ اما پیامد این اسراف، علاوه بر تحمیل کم آبی و فرونشست، تخریب زیرساختها و ساختمانهای شهر را هم در پی خواهد داشت!!