اگر زمانی در دهه 40 و 50 شمسی سدسازی، برج‌سازی و خودرو 12 سیلندر نماد پیشرفت، قدرت و سرعت بود، از دهه 70 میلادی، این روند تغییر یافت و تبدیل به کاهش مصرف، بازیافت و مدیریت اندوخته‌های معنوی و مادی شد.
پس از جنگ و در دهه 70 شمسی، در کشور ما فرصت ایده‌آلی وجود داشت تا روند توسعه آغاز و با گرفتن درس از کشورهای دیگر اشتباهات آنها تکرار نشود.
انگاره هایی را از کودکی، یا به زور رسانه ها و با تکرار پیوسته، چنان در ذهن ما جای می دهند که درستی یا نادرستی آنها را نه برپایه اندیشه ورزی و محاسبه یا حتی حسابگری سود و زیان روزمره، بلکه به شکلی ناخودآگاه و با سنجه های «اصولی» که همچون اعتقاد و ایمان در بخش های عمقی مغز جای گرفته اند، می‌سنجیم.
از این دست انگاره ها، یکی این است که سد یعنی آب و آبادانی، هر رئیس دولت و وزیر و شرکت پیمانکاری که بخواهد شرحی از خدمات بزرگ خود بدهد،
در میانه دهه 90 قرن گذشته، جنبش مردم آسیب دیده از سدهای بزرگ در برزیل پا گرفت. این مردم بیشتر کسانی بودند که دهکده ها، زمین های کشاورزی یا مراتع خود را به علت غرق شدن در دریاچه سدهای بزرگ از دست داده بودند.
با احداث سد، معمولاً زمینهای مناسب کشاورزی زیادی در بالای سد به زیر آب میرود که سابقاً در کنار رودخانه از بهترین زمینهای کشاورزی بودند
زمینهای زیر سد هم که معمولاً شبکه آبیاری آنها اجرا نشده، سهمی از آب ندارند، و کشاورزی در آنها که قبلاً به دلیل رطوبت خاک، اغلب دیم بودند؛ از این پس نیازمند آبیاری خواهند بود.
