آیا کارآفرینی یا ارزآوری میتواند مجوز تخریب محیط زیست باشد؟!!

متأسفانه در کشور ایران، به جای بهره برداری منصفانه و سلامت از منابع مختلف کشور ، شاهد غارت، تخریب و تاراج منابع زیستی کشور، به بهانۀ ارز آوری و کارآفرینی هستیم .

به بهانۀ تولید آب، به جای آبخیزدازی و آبخوان داری که لااقل 90 در صد آب را در زیر زمین و بدون اتلاف نگهداری میکند*، سدسازی می‌کنیم که نه تنها با نابودی مخازن همۀ اقتصاد پیرامون رود و سد، که با هدر روی بیش از 70درصدی آب محدود کشور، و تبخیر و لجنی شدن بخش عمده‌ای از آن مواجه هستیم. در واقع برای کسب درآمد برای گروهی وابسته به سازمان آب (مهاب قدس)

ضرورت منطقه‌بندی زیرساختها درکشور

 

مقدمه:

 

    غربیها پس از حملۀ نظامی به کشورهای دیگر و برای تثبیت تسلط خود، به ادعای استعمار(طلب آبادانی) و کمک به پیشرفت کشورهای زیر سلطۀ خود روی آوردند. و مدعی شدند که پیروی از روشهای توصیه شده کارشناسان غربی، به کم شدن فاصله بین جوامع توسعه یافته و توسعه نیافته می انجامد، اما بررسی دقیق جوامع مختلف نشان می‌دهد که با پیروی از روشهای توصیه شده، وابستگی و عدم تعادل در این جوامع گسترش یافته و فاصله ها به شکافی عمیق تبدیل شده است.

چرا وزارت نیرو با واگذاری شرکت مهاب قدس مقابله می کند ؟

 شرکتهای مهندسین مشاور، معمولاً نام تعدادی از مهندسین را با هزینه کمی در لیست کارکنان خود درج و با حداقل حقوق، آنها را بیمه می کنند. این اقدام امکان اخذ سفارش کارهای بزرگتر از حد توان واقعی آنان را فراهم می سازد. 

 در عین حال این شرکتها هم به دلیل وجود تعدّد، ناچار از رقابت بوده و این کار فساد را در دستگاههای دولتی قدری کم میکند. 

 اما در جایی که سفارش دهنده و سفارش گیرنده دو روی یک سکه هستند؛ این فساد به فاجعه تبدیل می شود. خاصّه اگر پای وزارتخانه، و افراد صاحب نفوذ و قدرتمندی مانند وزارت نیرو در میان باشد. (مافیای قدرت) 

ذخیره آب از آبخوان‌داری 5 برابر ارزان‌تر از سدسازی و بدون تبخیر و لجنی شدن

رییس سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری از اجرای عملیات آبخیزداری و آبخوان‌داری در 13 میلیون هکتار از اراضی به عنوان تنها راه نجات بحران آبی کشور تا پایان برنامه ششم توسعه خبر داد و گفت: ایجاد ذخیره آب از طریق آبخوان‌داری پنج برابر ارزان‌تر از سدسازی و همۀ آن بدون تبخیر یا لجنی شدن قابل استفاده است. و باید بیش از پیش حمایت شود.

راههای حفاظت از منابع طبیعی

با عنایت به اینکه منابع طبیعی جزو انفال بوده و متعلق به خداوند و رسول او، و زیر بنای توسعه می باشد و تمام نیازهای صنعتی، اجتماعی، رفاهی و حتی سیاسی وابسته به این عرصه ها است، برای جبران بخشی از تخریبها، فعالیتهای زیر باید انجام شود.

سدسازی و کنوانسیونِ دروغین آب، ابزار نابودی منابع طبیعی کشور

اگر زمانی در دهه 40 و 50 شمسی سدسازی، برج‌سازی و خودرو 12 سیلندر نماد پیشرفت، قدرت و سرعت بود، از دهه 70 میلادی، این روند تغییر یافت و تبدیل به کاهش مصرف، بازیافت و مدیریت اندوخته‌های معنوی و مادی شد.

پس از جنگ و در دهه 70 شمسی، در کشور ما فرصت ایده‌آلی وجود داشت تا روند توسعه آغاز و با گرفتن درس از کشورهای دیگر اشتباهات آنها تکرار نشود.

سدسازی یا استعمار جدید

متأسفانه آمریکا در ایران و سایر کشورهای جهان استعمار جدیدی را برای نابودی اقتصاد کشورهای جهان سوم از زمان شاه شروع کرد که نتیجه اش مدتی است مشخص شده اما هنوز بسیاری از مردم و مسؤلین به عمق فاجعه پی نبرده اند.

این استعمار جدید، سدسازی به اسم توسعه است

سدها فقط برای خودنمایی

انگاره هایی را از کودکی، یا به زور رسانه ها و با تکرار پیوسته، چنان در ذهن ما جای می دهند که درستی یا نادرستی آنها را نه برپایه اندیشه ورزی و محاسبه یا حتی حسابگری سود و زیان روزمره، بلکه به شکلی ناخودآگاه و با سنجه های «اصولی» که همچون اعتقاد و ایمان در بخش های عمقی مغز جای گرفته اند، می‌سنجیم.

از این دست انگاره ها، یکی این است که سد یعنی آب و آبادانی، هر رئیس دولت و وزیر و شرکت پیمانکاری که بخواهد شرحی از خدمات بزرگ خود بدهد،