1- با توجه به این که :
- سرانه آب مصرفی شهرها 200- 250 لیتر در روز است که آب آشامیدنی و خوراکی بیش از 2 درصد آن نیست!!
- 99 درصد آب مصرفی نه برای شرب بلکه برای شستشو به کار می رود؛ که با کلر زنی قابل استفاده است و نمی توان برای لب شوری یا نیترات داشتنِ آن زیانی را تصور نمود!!
ادعا شده که آب مصرفی آشامیدنی هر نفر در تهران، ۲۵۰ لیتر در روز است؟!! آیا این ادعای درستی است؟در حالی که آب آشامیدنی یک انسان حتی 2 لیتر در روز هم نیست!!
248 لیتر دیگر چه مصارفی دارد؟ جز شستشو، آبیاری و حتی سیفون توالت‌ها!!
آیا برای این مصارف هم باید آبِ شیرینِ آشامیدنیِ بدون نیترات، برای شهرها تامین گردد؟!
حتی به قیمت غصب آب آشامیدنی مناطق دیگر کشور و بی آب گذاشتن نقاط دیگر ایران؟!!
از آب زیرزمینی تهران و بسیاری از شهرهای دیگر استفاده نمیشود چون می‌گویند آلوده به نیترات است!!
آیا واقعا به دلیل وجود نیترات در آب زیرزمینی، شهروندان باید نه تنها برای شستشو، که برای آبیاری باغچه و شستن حیاط و حتی سیفون توالت، از آب بدون نیترات رودخانه ها استفاده کنند؟!!
ایران هزاران سال با وجود آب و هوای گرم و خشک، با مهارت در مدیریت و ابتکار دانشمندان ایرانی، در تکنیک های حفظ و بازیافتِ چندین باره آب؛ و تطبیق کشت هر منطقه با شرایط آب و هوایی؛ توانسته بود سرسبزی و تامین همه نیازهای ضروری کشور را (جز در زمان دخالت بیگانگان)، فراهم نماید.
اما از زمانی که روش های تهاجمی غرب (مثلا مدرن) حتی بدون کوچکترین توجه به آثار مخرب آن در ایران و جهان، جایگزین روش های مدبرانه سابق شد؛ با هر اقدامی، بحران های سنگین محیط زیستی و خشکسالی بر کشور تحمیل گردید!!
ایران هزاران سال با وجود آب و هوای گرم و خشک، با مهارت در مدیریت و ابتکار دانشمندان ایرانی، در تکنیک های حفظ و بازیافتِ چندین باره آب؛ و تطبیق کشت هر منطقه با شرایط آب و هوایی؛ توانسته بود سرسبزی و تامین همه نیازهای ضروری کشور را جز در زمان دخالت بیگانگان، فراهم نماید.
اما از زمانی که روش های تهاجمی غرب (مثلا مدرن) جایگزین روش های عقلانی سابق شد؛ با گرفتاری در چرخه معیوب مدیریت آب، با بحران های سنگین محیط زیستی و خشکسالی روبرو گردید!!
مهمترین مورد، انتقال فاضلاب شهرها به اسم تصفیه مدرن است.
ایران کشوری کم آب است و شهرهای آن با کم آبی مواجه هستند اما با استفاده از شیوه های موثر برای بازیافت آب، در طول قرون متوالی دوام آورده و حتی سر سبز مانده اند.
یکی از ابتکاری ترین شیوه های تامین آب شهرهای ایران، تعبیه "چاه های جذبی" است که درآنها فاضلاب با "تصفیه بی هوازی"
سیستم تصفیه چاه جذبی، ترکیبی است از تصفیه بی هوازی فاضلاب، که آن را به مایع تبدیل می کند؛ و با عبور از دهها متر لایه های زمین، سبب تصفیه کامل و تبدیل آن به آب آشامیدنی با ذخیره در مخازن زیرزمینی،
رودها و دریاچه فاضلاب جنوب تهران قبلا کجا بود؟ و چرا در هر شهری که شبکه انتقال فاضلاب افتتاح می‌شود، بی آبی مهلکی رخ می‌دهد؟
متخصصین و مدیران، آب و فاضلاب مدعی هستند علت عدم تجدید آب زیرزمینی شهر تهران، انتقال فاضلاب شهر برای تصفیه به سبک غرب و مدرن فاضلاب نیست؟!!
با اینکه کوهها 1/5 درصد سطح خشکی های زمین را پوشانده اند بیش از ۵۰ درصد آب شیرین دنیا را تامین میکنند. گرچه در ایران این نسبت بسیار بالاتر است.
هرجا کوه هست آب هم هست و در کنار کوه ها روستاها و شهرها پا گرفته اند.
علت تسریع آبفا در ایجاد شبکه فاضلاب در شهرهای کم آب و تصفیه و انتقال آن به صنایع آب بر چیست؟
هنگامی که تأثیر مصرف بالای آبِ برخی از صنایع در مناطق مرکزی کشور، در بی آبی و فرونشست، آشکار شد؛ پیشنهاد متخصصان این بود که با توجه به هزینه سنگین انتقال آب دریا و شیرین سازی آن، این صنایع باید به کنار دریا منتقل شوند.
اما این امر برای صاحبان این صنایع و نیروگاه‌ها، ناگوار و برای شرکت‌های خصولتی وابسته به وزارت نیرو مانند آبفا بدون سود بود!!
