فساد اداری چند چهره دارد:
1- فساد آشکار که نمونه آن دریافت رشوه و شناخت عوامل و برخورد و اصلاح آن نسبتاً آسان است.
2- فساد عمیق که ظاهر الصلاح است و به اهداف و برنامههای غیرآشکار ادارات و سازمانها بازمیگردد.
آیا ما واقعاً ناچاریم ۲ تا ۴ برابر میزان بارندگی خود سد داشته باشیم، زمستان ها آب را تا نیمه سدها یا حتی کمتر جمع کنیم، در برابر آفتاب قرار دهیم؛ تا در بهار و تابستان ۷۵ درصد تبخیر شود
آب در مسیر خود زیست بوم (اکو سیستم) های پیچیده و پیوسته ای با ترکیب خاصی از گیاهان حشرات و حیوانات به وجود آورده است (من الماء کل شیء حی)
اقتصاد ایران قبل از کشف نفت و پی آمد آن استثمار، بر تولید خودکفای کل نیازهای انسان استوار بود.
ایران همیشه کشوری کم باران بوده، اما تا زمانی که نحوه کار و زندگی مردم بر هوش و عقل و درکِ خود استوار بوده، این باران کم با آبخیزداری و آبخوانداری و پخش سیلاب، به مخازن زیرزمینی آب هدایت می شد؛ تا هم از تبخیر آن جلوگیری شود؛ هم زمین مرطوب شده و قابلیت سرسبزی بیابد.
کم بارشی و خشکسالی را باور کنیم یا سیلابهای ویرانگر را !!
قهر آسمان را باور کنیم یا مدیریت غلط و عقب مانده را !!!
علیرغم آسیب سیلها فقط صحبت از خارج کردن سریع سیلِ آب شیرین از شهرها و روستاها و جبران خسارت شنیده میشود!! و خوشحالی از بیشتر شدنِ ورود آب و رسوبات به سدهایی که پس از پایان بارشها، به سرعت در مقابل گرمای هوا و بادهای 120-200 روزه تبخیر میشوند!!! و رسوبات و گل و لایی که میماند!!
در برابر وقوع بحرانها، متاسفانه، توجه عمدۀ مسوولان کشور ما، صرفاً محدود به امداد و نجات و یاری رسـاندن بـه آسـیب دیـدگان، جبـران خسارات و بازسازی، پس از وقوع بلایاست؛ و به همین دلیل، همیشه غافلگیر کننده!!! بسیار پر هزینه و مکرر است!!!
اما «علت واقعی خالی ماندن سدهای ایران چیست»؟
حجم مخازن سدها در کشور ما دو برابر کل ظرفیت آب سطحی است. پس هر چه تعداد و حجم سدها اضافه شود، میزان آب هر سد کمتر خواهد شد. یعنی اکنون که سدها دو برابر حجم کل آب سطحی کشور است، قاعدتاً حدود نصف مخازن سدها آب میگیرند!
دراغلب شهرهای ایران از جمله شهر تهران و کرج، بخش عمده ای از زمین، رسوبی است و قدرت جذب و تصفیه فاضلاب را به خوبی دارد. لذا در برنامه ریزی اولیه برای تامین آب تهران علاوه بر انتقال آب سد، استفاده از آب زیرزمینی که با عبور از لایه های زمین کاملاً تصفیه فیزیکی و با کلرزنی قابل نوشیدن می شد، پیش بینی شده بود.
در حالی که تا کنون تنها پس از سپریشدن عمر یک سد به برچیدن آن سد فکر میکردند؛ امروزه به دلیل آشکار شدن هزینههای اقتصادی و خسارات اجتماعی و زیستمحیطی، برچیدن سدها، برای مدیریت پایدار رودخانه و حفاظت از زیست بومهای رودخانهای اهمیت فراوانی یافته است. زیرا تا سپریشدن عمر یک سد، ممکن است خسارات بیشتر و جبران ناپذیرتر شوند.
