کمیسیون توسعه پایدار سازمان ملل، برداشت سالیانه بیش از ۴۰ درصد از منابع آب تجدیدپذیر هر کشور را عامل وضعیت بحران شدید آب معرفی میکند. اما در حالی که 75 درصد آب ایران، تبخیر و 20 درصد به شهرها و صنعت، اختصاص مییابد؛ و بیش از 5 درصد برای کشاورزی برای کشاورزی و محیط زیست باقی نمیماند؛ مدیریت آب ایران علت را برداشت 90 درصدی آب توسط کشاورزان، اعلام میکند!!
چاههای جذبی را که نوعی از سیستم بیوگاز است؛ میتوان هوشمندانه ترین سیستم تصفیه فاضلاب، با اولویت بازیافت آب پایدار شهرها برشمرد.
مراحل تصفیه فاضلاب در چاه جذبی
از نظرِ کمیسیون توسعه پایدار سازمان ملل!!
کمیسیون توسعه پایدار سازمان ملل، میزان برداشت از منابع آب تجدیدپذیر هر کشور را به عنوان شاخص‌اندازه‌گیری بحران آب معرفی کرده است.
طبق این شاخص اگر کشوری سالیانه بیش از ۴۰ درصد منابع آب تجدیدپذیر خود را برداشت کند، در وضعیت بحران شدید آب قرار خواهد داشت.
در کشور ایران در سال ٢٠١۶ حدود ١٠٨ درصد از منابع آب تجدیدشونده، برداشت شده و در نتیجه کشور از نظر این شاخص در وضعیت تنش آبی شدید قرار دارد.
تبخیر آب ایران به دلیل ساخت سدهای متعدد با حجمی بیش از دو برابر بارندگی بین ۴۰ تا ۹۰ درصد و به طور متوسط ۷۵ درصد، رکورد دار تبخیر در جهان است !از طرفی لااقل ۲۰ درصد آب در شهرها و صنعت مصرف می‌گردد. جمع این دو ۹۵ درصد می‌شود. یعنی برای کشاورزی بیش از ۵ درصد باقی نمیماند!!!
محال است شبکه انتقال فاضلاب در شهری انجام شده باشد و فرونشست در آن اتفاق نیفتد.
سیستم چاه جذبی که روش هوشمندانه دانشمندان ایرانی، مانند شیخ بهایی است، تنها علت پایداری آب شهری بود!!
کم بارشی و خشکسالی را باور کنیم یا سیلابهای ویرانگر را!!
قهر آسمان را باور کنیم یا مدیریت غلط و عقب مانده را !!!
باز هم فقط صحبت از خارج کردن سریع سیلِ آب شیرین از شهرها و روستاها و جبران خسارت است!! و خوشحالی از بیشتر شدنِ ورودیِ، آب و رسوبات به سدهایی که پس از پایان بارشها، به سرعت در مقابل گرمای هوا و بادهای 120-200 روزه تبخیر میشوند!!! و رسوبات و گل و لایی که میمانند!!
